REPUBLIKA Siódma Pieczęć (Wydanie Jubileuszowe) LP + 7"

Grzegorz Ciechowski to absolutna ikona polskiej muzyki rockowej i wie to każdy. Kiedy wchodziłem w świat polskiej muzy rockowej, jego Republika od samego początku zachwyciła mnie swoim zimnem i jednocześnie przebojowością. W całym tym post punkowym klimacie ukryte były niesamowite melodie. Ich pierwsze trzy płyty uważam za arcydzieła polskiej muzyki, a sam Ciechowski to postać, po odejściu której została luka nie do wypełnienia.

Był jednak album Republiki, który nie wszedł mi do końca w momencie poznania. „Siódma pieczęć” wydawała mi się przekombinowana i dość nijaka. Uważałem, że Grzegorz Ciechowski miał ciekawy pomysł, ale niestety nastąpił tutaj przerost formy nad treścią. Nawet nie chodzi o to, że nie rozumiałem tych wszystkich metafor Ciechowskiego i nawiązań do Biblii, czy do filmu Bergmana z 1957 roku o tym samym tytule. Bardziej chodziło mi o samą muzykę, która straciła swój chłód i mrok. Niektóre motywy bardziej pasowały mi do zagrywek progresywnych kapel pokroju Jethro Tull czy nawet rockowych weteranów z Deep Purple.

Zresztą nie tylko ten album Republiki postawiłem na półce z napisem „meh” jeśli chodzi o polskie granie. Było kilka klasycznych płyt, które tam trafiły. Dopiero po pewnym czasie, kiedy moja głowa się bardziej otworzyła i przybyło mi kilka lat, wróciłem do pewnych albumów. Niegdyś miałem tak z płytą „Świnie” Hołdysa i kolegów. Postrzegałem ten album podobnie jak „Siódmą Pieczęć” – jest bo jest i tyle. Jednak pewnego dnia kiedy po latach wgryzłem się w ten krążek, oszalałem. Uważam, że „Świnie” to jeden z najlepszych polskich alternatywnych albumów ever i cenię go wyżej niż płyty Perfectu nagrane ze wspomnianym Hołdysem. Ktoś może zapytać: co ma Hołdys do Ciechowskiego? W tym przypadku ma, gdyż oczarowany „Świniami” wrzuciłem potem do mojego odtwarzacza właśnie „Pieczęć” Republiki.

Moje ponowne podejście do tego tytułu miało miejsce trzy lub cztery lata po śmierci Ciechowskiego. Album ten nabrał takiego dziwnego proroczego wymiaru. Szczególnie mam ciarki kiedy przypominam sobie scenę z filmu Bergmana z kultową grą w szachy i wyobrażam sobie zainspirowanego tą sceną Grzegorza Ciechowskiego piszącego muzykę. Szczególnie ciary mam przy numerach „Tu jestem w niebie” oraz „Stojąc w kolejce”. Czasami mam wrażenie, że Ciechowski tworząc ten album i pisząc te teksty jakby wiedział co się z nim stanie.

Od strony muzycznej natomiast wszystko to, co kiedyś wydawało mi się przestrzelone dziś widzę jako art rockowe, uduchowione poetyckie dzieło. Takie numery jak „Podróż do Indii” czy „Nasza Pornografia” to prawdziwe perły tego albumu i ukazanie wielkiego wyczucia Ciechowskiego oraz całego zespołu. Natomiast numer tytułowy, który jest w pewnym sensie flirtem muzyki funkowej i rocka progresywnego jest moim ulubionym fragmentem tej płyty.

„Siódma Pieczęć” po latach być może nie stała się albumem, bez którego nie wyobrażam sobie polskiej muzyki, ale na pewno nie wyobrażam sobie dyskografii Republiki. Jest to jeden z ich najbardziej artystycznych projektów. Jubileuszowe wydanie tej płyty jest uzupełnione o 7-calowy singiel z utworami „Betlejem jest wszędzie” (genialny numer!) i „Tu jestem w niebie” w koncertowej wersji akustycznej z 1994 roku. Nie wnosi to nic do podstawowej wersji „Pieczęci”, ale z pewnością dla fanów Grzegorza Ciechowskiego będzie to fajny prezent.

Jeśli ktoś podchodzi nadal do tego albumu tak jak ja kiedyś, to mam wrażenie, że teraz będzie miał idealną okazję do zmiany swojego punktu widzenia. Piszę to z czystym sumieniem – jest to doskonały album, do którego trzeba po prostu dojrzeć duchowo.

Tracklist:

Strona A
1. Próba
2. Nostradamus
3. Prośba do Następcy
4. W ogrodzie Luizy
5. Podróż do Indii
6. Amen

Strona B
1. Reinkarnacje
2. Nasza pornografia
3. Tu jestem w niebie
4. Siódma pieczęć
5. Stojąc w kolejce
6. Przeklinam Cię za to

7"
Strona A
1. Betlejem jest wszędzie

Strona B
1. Tu jestem w niebie (live)"