METALLICA Load Remastered 2025 2LP

Czy ta reedycja jest potrzebna? 
Jako fan cieszę się niesamowicie, ale jeśli odrzucę bycie fanboyem tej kapeli, coś mi tu nie pasuje. Uważam, że „Load” i „ReLoad” brzmią świetnie i zbytnio nie ma co tam poprawiać. Rozumiem jednak, że Metallica teraz wypuszcza te boksy i zapewne dostaniemy tego typu wydawnictwa związane i z „ReLoad”, i „St. Anger”. Co do tego ostatniego, cieszę się chyba najbardziej, bo w tym okresie panowie zagrali sporo ciekawych koncertów, łącznie z tym w więzieniu, a i demówki z tych sesji to również coś, co jest owiane tajemnicą.
Co do zawartości boxa „Load”, to mamy tutaj podobny schemat co przy poprzednich. Są archiwalne koncerty, jest książka, kostki, demówki czy repliki okładek magazynów. Tak naprawdę mamy tutaj „stragan”, który u takiego gościa jak ja powoduje sięganie po portfel... Jednak najważniejsza jest muzyka, która, jak dla mnie, jest wyborna, pomimo iż faktycznie miałem problemy z tym tytułem za dzieciaka. Trzeba sobie powiedzieć szczerze, że dla wielu fanów był to początek końca Metalliki. Panowie tym albumem pogrzebali thrashowe brzmienie i stali się gwiazdami muzyki pop-rockowej. Pościnali włosy, pomalowali paznokcie i założyli kowbojskie kapelusze. Metal był już tylko w nazwie, ponieważ ich brzmienie stało się łagodne i tak naprawdę dla każdego. Nie było tam już szaleńczych temp, a bardziej sabbathowe riffy owiane grunge'owym klimatem lat 90., które mieszały się nawet z fascynacją muzyką country.
Zespół oczywiście został opluty, wyklęty i zwyzywany przez fanów, którzy nadal oczekiwali kontynuacji „Ride” czy „Master of Puppets”. Z metalowej ekipy stali się uosobieniem komercji i totalnego sprzedania ideałów. Fani pytali, co się stało z tą ekipą, która mówiła, że nigdy nie nagra klipu, bo nie na tym polega punk rock... Każdy z moich starszych znajomych pluł i wierzgał, słuchając kasety, na okładce której widniała krew i sperma. Ja jeszcze przed przesłuchaniem albumu też krzyczałem: „gdzie jest metal, gdzie?!”. Byłem w totalnym owczym pędzie i gadałem jakieś bzdury o tym, że kiedyś to był zespół, a teraz to są marionetki na sznurku wytwórni.
Po pierwszym przesłuchaniu faktycznie czułem zakłopotanie. Nie otrzymałem tam bangerów na miarę „Sad But True” czy „Battery”. Czułem lekki niedosyt oraz rozbicie... Miałem wrażenie, że jedna z kapel, która wprowadzała mnie w świat metalu, zdradziła mnie i zostawiła samego. Jednak były tam numery, które sprawiły, że z automatu za pomocą tabów uczyłem się ich na swoim akustyku. Mimo wszystko, żeby nie wypaść z kręgu znajomych, psioczyłem na ten album jak inni.
Z wiekiem jednak gusta, jak i pewne poglądy na sztukę, się zmieniają. Zacząłem dostrzegać w „Load” pewną magię, której w pewnym sensie brakuje na ostatnich, bardziej metalowych wydawnictwach tej kapeli. Mimo że w gitarach nie ma tutaj tej wściekłości i tej jadowitości, jak chociażby na „...And Justice”, to nadal jest w tym wielka klasa. Czasami wydaje mi się, że ten tytuł oraz poprzedzający go „Black Album” były swoistym zadośćuczynieniem dla Jasona za fatalne brzmienie basu na „czwórce”. Tutaj jego instrument jest wyeksponowany idealnie. Wielokrotnie również jest bardzo ważną częścią numeru, jak chociażby w „Until It Sleeps” czy „King Nothing”, które uwielbiam do szaleństwa. Mimo że kapela gra lżej, to w jego soundzie jest ta wspomniana sabbathowa nutka, która idealnie wpasowuje się w koncepcję całego krążka.
Jak już jesteśmy przy sabbathowych brzmieniach, to nie sposób pominąć rozprawienia się ze smutkiem po śmierci Cliffa w postaci doskonałego „The Outlaw Torn”. W przypadku tej reedycji, tego boxa, numer ten po raz pierwszy zostanie wydany w wersji rozszerzonej. Jednak absolutną wizytówką tego krążka, jak dla mnie, jest „Bleeding Me”, który dotyka problemu depresji. Dwa najdłuższe, walcowate numery, które przepięknie dawkują emocje i genialnie budują napięcie. Pomimo odejścia od metalu, w tych numerach naprawdę się dzieje!
Kolejnym mocarnym fragmentem „Load” jest ballada country, czyli „Mama Said”. Numer ten opowiada o śmierci matki Jamesa, a raczej o żalu, który wypełnia jego serce. Jest w tym smutek, pewien brak pogodzenia się z zaistniałą sytuacją. Uwielbiam ten track, który pomimo hejtu metalowców uważam za doskonały. Za każdym razem, kiedy go słucham, mam po prostu gęsią skórkę, a wzruszenie zatyka mi gardło.
Pomimo tego, iż album ten uważam po latach za serio udany i wydaje mi się, że po latach zyskał kultowy status w środowisku bardziej otwartych fanów, są tutaj oczywiście i minusy. Mamy tutaj momenty, które odrzucały mnie wiele lat temu i odrzucają do dziś. Tandetny i do bólu cukierkowy „Hero of the Day” czy schematyczny i wręcz nickelbackowy „Ronnie” to numery, których nie kumam i chyba nigdy nie skumam. Nie wiem, czy remaster cokolwiek zmieni w moim odczuciu, ale jestem ciekawy, jak brzmiały pierwotne wersje tych numerów.
Jednak tak jak wspomniałem, po latach „Load” się broni i ma w sobie więcej duszy i dojrzałości niż to, co panowie robią teraz. Wydaje mi się, że raczej w tym wszystkim nie chodziło aż tak o pieniądze, a bardziej o to, że Metallica miała już dość grania metalu. Chcieli stworzyć coś zupełnie innego, coś, co wprowadzi ich w inne muzyczne zakamarki. Dziś starają się wrócić do tego thrashowego grania, co wychodzi im dosyć kwadratowo. Jeśli mam być szczery, to usłyszałbym bardziej coś w stylu „Until” niż kolejny pseudo-metalowy numer, który nie wnosi już nic. Dlatego też mam nadzieję, że wywiady, w których to Kirk opowiada, że z miłą chęcią powróciłby do tego soundu, staną się rzeczywistością. Wiem, wiem, że James niekoniecznie lubi ten okres, ale trzeba przyznać, że jego wokal wkomponował się w te pomysły znakomicie. „Load” i „ReLoad” to dla mnie albumy klasyczne, do których uwielbiam wracać i mam nadzieję, że tego typu wydawnictwo odświeży również ich koncertową setlistę, bo chciałbym usłyszeć kilka z tych numerów w wersji live. Czy tak się stanie? Pożyjemy, zobaczymy!

Pięciokrotnie platynowy album „Load” w nowej zremasterowanej wersji. Wyprodukowany przez Boba Rocka krążek jest następcą słynnego „Czarnego albumu”, czyli krążka zatytułowanego po prostu „Metallica” – najlepiej sprzedającego się wydawnictwa w karierze grupy. Na płycie znajdą się uwielbiane przez fanów „Until It Sleeps”, „Hero of the Day” czy „King Nothing”. Materiał został zremasterowany przez Reubena Cohena w Lurssen Mastering pod nadzorem producenta wykonawczego Grega Fidelmana.

Zremasterowana edycja Load na podwójnym LP 180-gramowym winylu w rozkładanej okładce i dwóch drukowanych wkładkach.

Tracklista:
A1 Ain't My Bitch
A2 2 X 4
A3 The House Jack Built
A4 Until It Sleeps
B1 King Nothing
B2 Hero Of The Day
B3 Bleeding Me
C1 Cure
C2 Poor Twisted Me
C3 Wasted My Hate
C4 Mama Said
D1 Thorn Within
D2 Ronnie
D3 The Outlaw Torn