MEGADETH Megadeth 2LP

No to mamy przed sobą kolejne pożegnanie metalowej ikony. Czy wierzę w to, że to naprawdę koniec? Nie. Czy chciałbym, aby Megadeth mimo wszystko pożegnało się ze sceną? Chyba tak. Dave & Company było niegdyś dla mnie jednym z tych bandów, które wywarły na mnie wielkie wrażenie. Peace Sells... czy absolutnie wybitny Rust in Peace to absolutny kult i drogowskaz dla wielu metalowych kapel do dziś. Ogólnie ich okres do wydania The World Needs a Hero jest moim zdaniem naprawdę doskonały. Tak, tak... Jestem jednym z tych dziwaków, którzy mają nawet jakiś dziwny sentyment do Risk.

Jednak po wspomnianym World coś się skończyło. Dave znów został bez składu, o ile dobrze pamiętam miał jakieś problemy z ręką i jednocześnie ogłosił koniec zespołu. Nie chcę skłamać, ale było to chyba pierwsze zakończenie kariery przez Mustaine’a. Wspomniany rozpad zaowocował wielkim powrotem i albumem The System Has Failed, który z perspektywy czasu nawet akceptuję, aczkolwiek uważam, że był to album zrobiony trochę na kolanie.

Każdy kolejny album z nowym składem był dla mnie lekkim odcinaniem kuponów. Cały czas czekałem na jakikolwiek powrót kogoś ze złotej ery. Kiedy David Ellefson znów objął stanowisko basisty, miałem wrażenie, jakby rodzice po rozwodzie znów doszli do porozumienia i wreszcie zaczęliśmy normalne życie. Czy albumy nagrane po tym reunionie jakoś strasznie mnie w sobie rozkochały? Nope.

Oprócz tego w każdym możliwym wywiadzie Dave potwierdzał, że jest w swoim peaku tzw. ego tripa. Nie można pominąć tego, że w każdym ze wspomnianych wywiadów mieliśmy mielone po raz setny wątki jego gry w Metallice. No cóż... Jego ból dupy stał się wręcz legendarny i idzie w parze z Megadeth od samego początku.

Jakby tego było mało, otrzymaliśmy „aferę końską” Davida, co spowodowało jego wyrzucenie z zespołu. Trochę szkoda, ale też potwierdzenie słów, że muzyk nie musi być inteligentny. Uważam, że incydent ten był bardzo na rękę Dave’owi, gdyż dzięki temu ponownie został liderem absolutnym. Album wydany po aferze był bezpłciowy, bo tak nijakiego grania w wykonaniu Megadeth dawno nie słyszałem. Nawet sesyjne basy Steve’a DiGiorgio nie pomogły.

Zespół znów pozyskał nowego gitarzystę, wrócił basista, który wcześniej zastąpił Ellefsona, i wydawało się, że ten cyrk jakoś pojedzie dalej. Był nawet cień szansy na powrót Friedmana, ale chyba nie dogadali się co do kasy – szkoda. Kiedy na socialach Megadeth pojawiły się jakieś nowe grafiki, nikt chyba nie przypuszczał, że chodzi o trasę i jednocześnie pożegnalny album.

Tak jak wspomniałem na początku – wydaje mi się, że to jednak dobra decyzja. Dave po tylu latach nie ma już pomysłów na to wszystko. Czy album ten okaże się pięknym pożegnaniem w starym stylu? Nie sądzę, ale na jeden z zapewne wielu pożegnalnych koncertów wpadnę, bo Megadeth było niegdyś jednym z ważniejszych bandów w mojej muzycznej edukacji.