JORJA SMITH Falling Or Flying LP
Jorji, już na samym początku kariery, okrzyknięto mianem wschodzącej gwiazdy muzyki soul, r'n'b. W środowisku, zarówno fanów, jak i krytyków, pojawiły się wielkie oczekiwania i wielkie nadzieje. W pewnym momencie doszło do tego, że wokalistka była dosłownie wszędzie. Nagrody, okładki magazynów. Widziano ją nawet w gronie wokalistek pokroju Rihanny, zdolnych zapełniać stadiony. Jednak tak się nie stało i nic nie wskazuje, aby miało coś się zmienić. Nie chcę przez to powiedzieć, że Jorja zawiodła. Nic z tych rzeczy. Smith zamiast zostać drugą Rihanną, postanowiła ruszyć drogą Sade Adu czy Lauryn Hill. Pomimo, że jej utwory brzmią przebojowo, to nie wpisują się w klimat popularnych radiowych playlist. Na płytach nie trafimy na taneczne bity, które mogłyby towarzyszyć gościom hotelowych dyskotek podczas wycieczek all inclusive lub picia kolorowych drinków na plaży.
Kiedy pierwszy raz odpaliłem debiutancki "Lost & Found", byłem lekko zawiedziony. Początkowy sceptycyzm wynikał z faktu, że usilnie przedstawiano ją, jako kolejną mega gwiazdę muzyki pop. Prawdziwą wartość wizji i podejścia do grania Jorji dostrzegłem dopiero wtedy, gdy ucichło całe zamieszanie. Udało się jej pięknie połączyć miłość do lat 90 z nowoczesnym brzmieniem, współczesnej sceny soulowo-jazzowej z UK. Numery jak "Tommorow" czy "Blue Lights" to najczystszy przejaw wokalnego geniuszu, a także niesamowitego wyczucia frazy czy muzycznego smaku.
Jorja jest wokalistką wybitną, ale też nie zabiegającą o to, aby za wszelką cenę potwierdzać swój talent. Wszystko, co robi, jest takie jakby od niechcenia, na pełnym luzie, bez zbędnej napinki. W każdym numerze słychać tę pewność, przekonanie o swojej wartości i świadomość swoich możliwości. W jej śpiewie można odnaleźć pewne inspiracje przejęte od nieodżałowanej Amy Winehouse. Wystarczy choćby odpalić wieńczący album "Don't Watch Me Cry". Uważam, że "Lost & Found" z jednej strony, to solidna porcja bardzo dojrzałej muzyki, a z drugiej strony, preludium do poszukiwań nowych artystycznych kierunków.
Gdy na debiutanckiej płycie lekko osiadł kurz, a artystka umocniła swoją pozycję na scenie, postanowiła lekko wycofać się z wzmożonej aktywności publicznej. Co prawda grała dalej, ale już bez tak wielkiego szumu medialnego, jaki miała przed poprzednim albumem. Moim zdaniem radziła sobie doskonale. Potwierdzeniem tego było wydawnictwo "Be Right Back", które przypadło mi do gustu o wiele bardziej niż wspomniany debiut. Moją szczególną uwagę przykuł numer "Gone", oscylujący, gdzieś między alternatywnym r n'b, a lekko trip hopowym klimatem, a do tego niesamowity wokal! Jorja rozniosła system, przynajmniej mój! W muzyce pojawiły się nowe, muzyczne ścieżki. Echa alternatywnego popu słychać w "Home" czy neo soulowo-jazzowego grania w "Burn". Rewelacja! Totalna eksplozja przychodzi jednak w "Digging". Ta prosta kompozycja, swoim wręcz plemiennym beatem, unosi słuchacza do nieba i zabiera na trzy minuty w niesamowitą podróż.
Gdy na horyzoncie pojawiły się informacje o kolejnej płycie, byłem bardzo, ale to bardzo ciekawy, w jakim kierunku artystka ruszy ze swoimi nowymi nagraniami. Singiel, który promuje "Falling or Flying", to zdecydowanie nie upadek, a muzyka wysokich lotów. W "Little Thing" Jorja rusza do klubów, w których na parkiecie panuje jazz i elektronika. Idealnie połączyła nerwowe, jazzowe brzmienie z klimatem uk garage. Uwielbiam takie momenty, kiedy nie czekałem specjalnie na album, a w międzyczasie pojawia się szansa, że nie będę mógł się od niego uwolnić. Sama Jorja nie jest już żadną "nadzieją", jest pełnokrwistą dojrzała artystką, która kroczy swoją własną drogą i o to w tym wszystkim chodzi.
