SNOOP DOGGY DOGG Doggystyle 2LP Clear with Black Smoke

Jarałem się potężnie tym tytułem i chyba jaram nadal. Kiedy wchodziłem w świat rapu, obowiązkiem było znać tego typu krążki, bo były prawdziwymi „bibliami” tej muzy. Nie zastanawiałem się nad konfliktami pomiędzy raperami, tylko sprawdzałem wszystkie tytuły, o których czytałem w magazynach pokroju „Klan”. Nie będę się tu zagłębiał w te wszystkie historie kto z kim walczył i dlaczego, bo nic nowego w tym temacie nie napiszę. Uważam, że początki Snoop Dogga były doskonałe i nic nie jest w stanie tego zmienić.

Jego momenty na „The Chronic” Dr. Dre oraz debiutancki „Doggystyle” to była esencja tego, co w tym czasie było wyznacznikiem prawdziwego, dobrego rapu. Z biegiem lat odkrywałem inne oblicza tej muzy, nowych wykonawców i w pewnym momencie niektóre płyty przestały na mnie działać jak kiedyś. Jednak nawet po latach debiut Snoopa brzmi doskonale i budzi we mnie te same emocje. Ktoś może powiedzieć, że ta produkcja Dre nie jest spektakularna, ale w tamtym czasie uwierzcie mi, że była. Cały ten G-Funkowy vibe to po prostu prawdziwe gangsterskie piękno.

Jednak rozumiem, że dla nowych adeptów rapowej muzy faktycznie brzmi to bardzo archaicznie. Sam spotkałem się z pytaniem „dlaczego słuchasz muzyki z GTA?” kiedy puszczałem ten album. Ktoś może powiedzieć, że dzisiejsze małolaty nie znają się na muzie, ale z drugiej strony każde pokolenie ma swoje granie i zupełnie to rozumiem. Sam wolę posłuchać grania w stylu Run The Jewels, niż chociażby wracać non stop do Nasa czy Wu-Tang Clan.

Jednak, tak jak wspomniałem, „Doggystyle” to prawdziwa perła. Już sam początek w postaci „G Funk Intro” oraz ultra doskonałego „Gin and Juice” sprawia, że w bandanie na głowie przemierzamy ulice lowriderem. To, w jaki sposób Snoop ślizga się na tych bitach jest po prostu genialne i ciągle świeże. Jego głos jest absolutnie wyczilowany, pełen luzu i w ten właśnie sposób wprowadza nas w te gangstersko-hedonistyczne opowieści. Oczywiście wszystko dopełnia wspomniana produkcja Dre, która jest po prostu bezczelnie dobra.

Odpalcie sobie chociażby „Tha Shiznit”, a serio poczujecie na własnej skórze to, o czym właśnie piszę. Mimo, że klimat albumu jest bardzo spójny i wszystko jest jedną opowieścią, to nie ma tu mowy o nudzie czy kopiowaniu samego siebie. W tych historiach towarzyszą mu również goście, którzy idealnie uzupełniają się ze Snoop Doggiem. Mój ukochany fragment tych spotkań to „Murder Was the Case” z udziałem Dat Nigga Daz. Co za brzmienie, co za klimat... Ideał. Czasami jednak nasz gospodarz wraz ze swoimi ziomkami opuszcza swoją gardę, jak w „Ain’t No Fun (If the Homies Can’t Have None)” i zapraszają nas na zajebistą imprezę. Warren G, Kurupt oraz nieodżałowany Nate Dogg idealnie wpasowują się w vibe tego tracku. Absolutny banger, który aż kipi od szampana i zapachu śmiesznych papierosków.

Szczerze, to nie wiem, czy niektóre teksty z tego albumu w dzisiejszych czasach oparłyby się cenzurze. Pełno tu seksualnych motywów, a nawet rasistowskich i homofobicznych aluzji, co niekoniecznie by się sprawdziło w dzisiejszych komercyjnych radiostacjach. Jednak takie były czasy i taka była ta rapowa rzeczywistość.

„Doggystyle” to dla mnie jeden z najważniejszych rapowych albumów ever. Każdy kolejny krążek Snoopa był w moim odczuciu spadkiem formy. Uważam, że „Tha Last Meal” z 2000 roku jest ostatnim w pełni dobrym krążkiem tego ikonicznego rapera. Może zabrzmię teraz jak boomer, ale jest to jeden z tych albumów, który ma w sobie duszę, której niestety bardzo brakuje wielu współczesnym artystom na scenie rapowej.

Tracklista:

1 Bathtub
2 G Funk Intro
3 Gin and Juice
4 Tha Shiznit
5 Lodi Dodi
6 Murder Was the Case
7 Serial Killa
8 Who Am I (What's My Name)?
9 For All My Niggaz & Bitches
10 Ain't No Fun (If the Homies Can't Have None)
11 Doggy Dogg World
12 GZ and Hustlas
13 GZ Up, Hoes Down
14 Pump Pump