ANIMALS AS LEADERS Parrhesia LP PINK
Na twórczość Animals As Leaders, trafiłem w trakcie poszukiwań “matematycznych” rozwiązań w muzyce w postaci połamanych rytmów. Szukałem czegoś co mnie muzycznie zadziwi i zainspiruje. Zafascynowany dźwiękami Dillinger Escape Plan, Converge i reszty, wpadłem na klip do utworu "CAFO"... Wow! Mieli w sobie naprawdę dużo z moich poszukiwawczych oczekiwań. Zabrakło co prawda wokalu, przez co początkowo odłożyłem ich na drugi plan, gdyż najzwyczajniej nie przepadam za instrumentalnym metalem. Nigdy nie rozumiałem fenomenu Vaia, Satrianiego i całej reszty gitarzystów, którzy grają sto tysięcy dźwięków na sekundę. Jednak twórczość Pana Abasi i kolegów miała w sobie to, czego nie mają Ci starzy wyjadacze, o których wspomniałem. Chodzi tu o pomysłowość. Tosin nie atakował mnie wtórnymi solówkami, które prowadzą donikąd, a bardziej wizją muzyki, której bliżej było do King Crimson niż do Vaia z 3-gryfową gitarą. Wszystko w tej twórczości jest wyważone, można powiedzieć, że wysublimowane i bardzo, ale to bardzo przemyślane! Ich podejście do tego rodzaju grania było niczym świeże powietrze wpuszczone do starego, dusznego pomieszczenia.
Czy uważam, że na chwilę obecną AAL są najlepszą instrumentalno-metalową kapelą na rynku? Cholera… chyba tak! Mówi się, że debiut ma zainteresować słuchaczy, drugie wydawnictwo umocnić pozycję, a esencję tego wszystkiego za co polubiliśmy danego wykonawcę dostaniemy na trzecim krążku. Tak też się stało w ich przypadku. Kumulacją wszystkich pomysłów tego tria znaleźliśmy na ich trzecim albumie pt. "The Joy of Motion" (który był również debiutem fenomenalnego Matta Garstki za perkusją). Tosin, Matt oraz Javier to perfekcyjna “maszyna” i ten album jest tego idealnym potwierdzeniem! Po takich kompozycjach, poprzeczka była postawiona naprawdę wysoko, dlatego też oczekiwania były olbrzymie. Osobiście byłem zawiedziony "The Madness of Many", czyli ich kolejnym albumem. Był bardzo dobry, ale nie tak dobry jak poprzedni... Brakowało mi tam "hitów" jak chociażby "Kascade", czy osadzony w progu lat 80-tych "Another Year". Miałem wrażenie, że AAL potrzebują nowego pomysłu, aby nie stać się zespołem, który będzie kopiować i powielać swoje pomysły, tak jak wspomniane wcześniej ikony gitarowego grania. Tak też się stało...
Pierwszy singiel promujący "Parrhesia", czyli "Monomyth" to absolutny majstersztyk. Klip do niego stworzony jeszcze bardziej podkreśla "wykręcenie" i psychodeliczność tego utworu oraz jednocześnie pokazuje, że twórczość tej kapeli to sztuka, a nie kaskada męczących dźwięków. "Monomyth" również został samplowany przez JPEGMAFIA w "End Credits!". Czy tak brzmiałoby AAL z wokalem? Nie wiem, ale efekt jest obłędny. Dwa kolejne również są strzałem w dziesiątkę, dlatego też niespodziewanie znów czekam na nowy album Tosina i jego kumpli, gdyż wydaje mi się, że znów wpuszczą trochę powietrza do progresywnego świata muzyki!
Szymon
Tracklista:
A1 Conflict Cartography
A2 Monomyth
A3 Red Miso
A4 Gestaltzerfall
B5 Asahi
B6 The Problem Of Other Minds
B7 Thoughts And Prayers
B8 Micro Aggressions
B9 Gordian Naught